Komunikacja alternatywna i wspomagająca (AAC) to metoda niewerbalnego sposobu porozumiewania się, która stanowi sposób zastępczy mowy lub jej uzupełnienie/wspomaganie.

Potrzeba komunikowania się z otoczeniem to, bez wątpienia, najważniejsza potrzeba każdego człowieka. W szczególności dzieci mających problem z komunikacją swoich podstawowych potrzeb. Pozbawione alternatywy często wpadają w złość, płacz i frustrację, ponieważ takie zachowanie stanowi jedyny znany im sposób wyrażania i ich realizację.

W ramach komunikacji alternatywnej i wspomagającej, istnieje wiele różnorodnych metod, technik, systemów i strategii porozumiewania się, tj.: znaki przestrzenno-dotykowe, znaki manualne czy graficzne, itp. Przed decyzją dotyczącą wyboru odpowiedniej formy komunikacji należy określić poziom zdolności intelektualnej, poznawczej, percepcyjnej, motorycznej, językowej oraz społecznej, należy również określić poziom motywacji do porozumiewania się z otoczeniem.

Cel wprowadzenia AAC
- wyrażanie swoich potrzeb, preferencji, myśli, opinii oraz uczuć
- wspieranie samodzielności, niezależności dziecka i poczucie własnej wartości
- zwiększenie możliwości aktywnego uczestnictwa w życiu rodzinnym i społecznym
- poprawa komfortu psychicznego
​- redukcja częstotliwości i nasilenia zachowań trudnych
- wspieranie rozwoju kompetencji komunikacyjnych
- zwiększenie częstotliwości inicjacji kontaktu z otoczeniem
- wzrost ilości wokalizacji
- poprawa w zakresie rozumienia i reagowania na komunikaty
- szybsza i efektywniejsza nauka nowych umiejętności poprzez wprowadzenie planów aktywności, będących wsparciem dla poleceń słownych
- zwiększenie poczucia bezpieczeństwa dziecka, poprzez wprowadzenie planów dnia, znaków pomagających w orientacji w przestrzeni domowej/szkolnej/przedszkolnej.

Dla kogo AAC?
Komunikacja alternatywna i wspomagająca dedykowana jest dla dzieci i osób dorosłych:
- z całościowym zaburzeniem rozwoju
- z niepełnosprawnością intelektualną
- z niepełnosprawnością ruchową, w stopniu uniemożliwiającym podjęcie innej formy komunikacji
- z zaburzeniami rozwoju mowy: afazja, dysfazja rozwojowa, itp.
- z zaburzeniami ekspresji językowej
- dla dzieci neurotypowych z opóźnionym rozwojem mowy jako wstępna stymulacja
- osób, które całkowicie utraciły zdolność mówienia, np. w wyniku sytuacji losowych
- dla osób, które posługują się mową w sposób ograniczony, na przykład mówią bardzo niewyraźnie.